Pasen in de Caribbean 3

De zeiltocht van Antigua naar Barbuda was pittig. In het Caribisch gebied waait in deze tijd van het jaar de Oostpassaat.
Aan de Westkant van elk eiland vaar je in de beschutting van het land. Bereik je het Noordwesten van het eiland dan is er geen beschutting meer van de kust, de wind trekt aan (acceleratiezone) en de golven van de Atlantische oceaan komen ongehinderd aanrollen.
Tussen Antigua en Barbuda trok de wind aan van 25 naar 35 knopen en dan gaat die zee toch aardig klotsen. Het is even zoeken om een plekje aan boord te vinden waar je je genoeg schrap kunt zetten om geen blauwe plekken op te lopen.
Gelukkig werd niemand zeeziek.
Wij zijn gewend om ons in die omstandigheden te beperken tot wat lichte kost maar deze captain ging gewoon door met het verorberen van 2 volle borden warme hap. Wat kan die man eten.

Aangekomen bij Barbuda gooiden we het anker uit in kraakhelder turkooisen water voor een spierwit, verlaten strand met een lengte van 11 mijl.
Daar hebben we 2 rustdagen ingepland.
Gisterenmorgen wilde de motor niet starten en werd besloten om de afstand tot st Maarten op enkel zeil af te leggen.
Dat is voor mij gelijk de mooiste zeildag geworden.
De schipper, oude rot in het vak, draaide er zijn hand niet voor om om vannacht zeilend in Marigot Bay voor anker te gaan.
Omdat hij het schip graag dicht bij de wal legt slalomden we rustig tussen een geankerde vloot van megajachten door om op de 1e rij terecht te komen.

Inmiddels heb ik afscheid genomen van schipper en Mary en heb voor 2 nachten mijn intrek genomen in een guesthouse. Morgen het eiland verder verkennen en woensdag via Curacao weer naar huis.

Nu ik eindelijk gewend ben aan de hitte hier zal dat in NL wel even afkicken worden.